Ute Ute

Ute Lemper: Youkali/Tango Habanera (Weill)

Έχει καταστρέψει ο μεγάλος επιταχυντής αδρονίων τον κόσμο;

Has the Large Hadron Collider Destroyed the World Yet?

Everything That Happens Will Happen Today

28 χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία, ο David Byrne με τον Brian Eno κυκλοφόρησαν νέο δίσκο, και μάλιστα διαδικτυακώς. Κατα τα δηλωθέντα, η μουσική ανήκει στον Eno και μερικές μελωδίες και οι στίχοι στον Byrne.

Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αδιάφορο κάτι στο οποίο είναι ανακατεμένος ο ιδιοφυής Eno, αλλά το πρώτο άκουσμα δεν με άφησε ακριβώς εμβρόντητο, όπως π.χ. η προηγούμενη δουλειά του που άκουσα, το προσωπικό Another Day on Earth. Είναι καλό που συνεχίζει τη στροφή προς το τραγούδι.

Βλέποντας τις μοναδικές, γερασμένες φάτσες τους, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πλανιόνταν νυχθημερόν σε σοκάκια της Νέας Υόρκης συλλέγοντας ήχους, για να δημιουργήσουν το αρχετυπικό My life in the Bush of Ghosts.

Μπορεί κανείς να ακούσει ολόκληρο το δίσκο και να τον κατεβάσει από το site σε διάφορες μορφές. Μέσω του KostasK.

Arcades Nordes

Αμβούργο: Alsterarkaden



Τούνελ στο Gothenburg




Όσλο: Cafe Cathedral




Bryggen, Bergen



Κυανός θόλος στο μακρύτερο τούνελ αυτοκινήτων του κόσμου, Laerdal, Νορβηγία.



Passagen στην παλιά πόλη της Στοκχόλμης



Βερολίνο, Aquadom, Karl-Liebknecht strasse

Exit Music (for a film)

Μετά μια εξαντλητική περιοδεία στο βορρά, φωτογραφίες από την οποία θα ακολουθήσουν, έλεγα να είναι το επόμενο ταξιδάκι κάπου κοντά, κι υπήρχε σαν αφορμή μια συναυλία του Brad Mehldau στο Ζάγκρεμπ, αρχές Νοεμβρίου. Αρχίζω μια μικροέρευνα στο διαδίκτυο για την πόλη και τη χώρα και πηγαίνω για επιβεβαίωση της ακριβούς ημερομηνίας της συναυλίας στο site του Brad. Και τι βλέπω; συναυλία στις 3 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη και στις 4 στην Αθήνα.
Κι ήμουν έτοιμος να σιχτιρίσω το χάλι μας που έπαιζε ο Brad στο Ζάγκρεμπ και το Σεράγεβο κι όχι εδώ. Χαλάλι και το ταξίδι κι όλα.

Δύο πόλεις

Φωτογραφίες και μαθήματα αρχιτεκτονικής/πολεοδομίας από τον κύριο ablarc:

New York in Black and White

Streetwalls of Paris

E. S. T.

Στις 14 Ιουνίου μας άφησε ο Esbjorn Svensson του ομώνυμου τρίο. Στα 44, με θάνατο απροσδόκητο: καταδυόμενος κοντά στη Στοκχόλμη.

Όπως λέει και ο φίλος μου ο Β., είναι (ήταν πλέον) ο συμμετρικός πιανίστας του Brad Mehldau στην Ευρώπη. Λευκοί και οι δυό, με κλασσικές μουσικές σπουδές, δημοφιλείς για το είδος που παίζουν. Βρίσκω το παίξιμο του Svensson περισσότερο ποπ και φυσικά πιο "ευρωπαϊκό" (αν και ο Mehldau είναι που διασκευάζει ποπ/ροκ τραγούδια).

Διαβάζοντας τη νεκρολογία στον Independent, βρήκα ένα ακόμη κοινό: όπως και ο Mehldau, θεωρείται ότι επηρεάστηκε από τον Bill Evans και τον Keith Jarrett. Ο Mehldau το έχει διαψεύσει ρητά και έχει αντιπροτείνει ως πηγή έμπνευσης τον Thelonious Monk. Ο Svensson δεν μπορεί να το διαψεύσει πια, αλλά μας άφησε το υποδειγματικό E.S.T. Plays Monk σαν παρακαταθήκη.

Το κομμάτι στο βίντεο είναι το Behind The Yashmak από το άλμπουμ A Strange Place for Snow

Το νέο Δημαρχείο

Το νέο δημαρχείο της πόλης, aka η γραμμή Μαζινό της παραλιακής.

Brad Mehldau Trio: Live

Ο Brad Mehldau κυκλοφόρησε δίσκο κι εγώ το πήρα χαμπάρι μετά από δύο μήνες -φάουλ. Ο τίτλος είναι Live και είναι διπλό: ηχογραφήσεις στο Village Vanguard, τον Οκτώβρη του 2006. Υποτίθεται ότι στα live έχουμε ζωντανές ηχογραφήσεις παλιών κομματιών, αλλά εδώ υπάρχει μόνο ένα παλιό. Πέντε-έξι διασκευές, από Oasis μέχρι Coltrane, και άλλα τόσα φρέσκα και λαχταριστά κομμάτια του Brad. Ο άνθρωπος είναι ανεξάντλητος.

Το νέο στοιχείο είναι ο ντράμερ Jeff Ballard οριστικά πια στη θέση του καταλανού Jorge Rossy. Δηλαδή: δυό τόνους παραπάνω ενέργεια, μια κλάση πάνω στη ρυθμική δημιουργικότητα του τρίο. Υπάρχουν στιγμές που η μουσική γίνεται έντονα σωματική, χορευτική.

Το βίντεο είναι από τον προηγούμενο δίσκο, το Day is Done. Είναι μια διασκευή του 50 Ways to leave your lover του Paul Simon. Μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημαίνει ο Ballard για το τρίο από την είσοδό του σ' αυτό το κομμάτι. Για τον Mehldau, τι να γράψω; είναι ο καλύτερος jazz πιανίστας σήμερα με διαφορά (είναι και κεφάλας). Ο δίσκος είναι αριστούργημα. Καταλαβαίνετε, δεν είμαι διόλου προκατειλημμένος.

Μοδιάνο

Ας δικαιολογηθεί ο τίτλος του blog

(Κλικ για μεγέθυνση)

Laser 3.14

Ατάκες εξ Αμστερδάμης:

Ο Κάφκα με τα χίλια πρόσωπα

Εκτός από μια τετραλογία του Μισίμα, δεν είχα διαβάσει κάτι της ιαπωνικής λογοτεχνίας, οπότε προ αδιευκρινίστου χρόνου, προμηθεύτηκα το "Kafka on the shore" του Murakami, έτσι στην τύχη, για να δω τι περίπου γράφουν σ' αυτά τα μακρινά μέρη. Αναζητώντας πρόχειρα στο δίκτυο, δε βρήκα ελληνική μετάφραση, όπως κάποιων προηγούμενων βιβλίων του, μερικά των οποίων άρεσαν σε βιβλιόφιλους ιστολόγους. Κριτικοί μεγάλων εφημερίδων το επαίνεσαν, είχε και κάποιες διακρίσεις απ' το σύστημα βραβείων. Εδώ π.χ. διάβασε τη θετική κριτική του Updike.

Πρόκειται για δυο παράλληλες ιστορίες που τρέχουν εναλλάξ ανά κεφάλαιο για να διασταυρωθούν στο τέλος του κειμένου. Στην πρώτη, ο δεκαπεντάχρονος Κάφκα κάνει ένα ταξίδι αναζήτησης ή μύησης, ακολουθώντας το οιδιπόδειο σχήμα. Παράλληλα κινείται ο ηλικιωμένος κύριος Νακάτα, με πρόβλημα νοητικής υστέρησης εξαιτίας ενός περίεργου ατυχήματος στη διάρκεια του πολέμου. Κι αυτός έχει ένα καθήκον να επιτελέσει, έναν προορισμό να φθάσει.

Δεν είναι το μόνο ζεύγος οι κύριοι ήρωες -όλοι κινούνται σε ζεύγη, συνοψίζοντας σχεδόν όλο το εύρος των ανθρώπινων σχέσεων. Πώς αλλιώς θα γέμιζαν 615 σελίδες; Αυτό το ζευγολατειό πιθανολογώ ότι είναι εγελιανής έμπνευσης, το κλειδί μας το δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας. Για να ακριβολογώ μας δίνει όλα τα κλειδιά με μεταμοντέρνα γενναιοδωρία -για να μη ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα. Σε κάποια φάση μπαίνει στο παιχνίδι μια πέτρα, και ο Colonel Sanders, ενσάρκωση της διαφημιστικής περσόνας των Κεντάκι φράιντ τσίκεν, μας πληροφορεί ότι η πέτρα είναι αναγκαία για να προχωρήσει ο μύθος. Οι πότες δεν θα μείνουν δυσαρεστημένοι: εμφανίζεται και ο τζώνυ γουόκερ. Επίσης μιλούν γάτες και σκύλοι, βρέχει ψάρια και χέλια, όνειρο και πραγματικότητα διαπλέκονται, ο χρόνος πάει μπρος πίσω, παράλληλες πραγματικότητες και τα σχετικά. Η μουσική είναι παρούσα: Beethoven, Prince, Radiohead, Coltrane (μουσική υπόκρουση στη limbo κατάσταση του Κάφκα είναι το My Favorite Things). Οι ήρωες μαγειρεύουν (σταμάτησα αρκετές φορές την ανάγνωση για να τσιμπήσω κάτι).

Όλ' αυτά περιγράφονται ομαλά, εντός της κενής καθημερινότητας, καμμία σχέση π.χ. με το εκρηκτικό σουρρεαλιστικό σύμπαν του Pynchon. Την ίδια ακριβώς αντιπαραβολή θα έκανα και για τη γλώσσα: απλή και στρωτή, σ' αντίθεση με την πυντσόνεια φαντασμαγορία. Ο Murakami είναι γερή πένα (παλαιά έκφραση που ξανάκουσα μετά από καιρό). Αλλά να, αυτό το σύμπαν διαπλεκόμενων μύθων, ταμπού που καταρρίπτονται, μεταφορών, μεταμοντέρνων τύπων που μας κλείνουν το μάτι, κάποιων ιαπωνικών παραμέτρων που μου διαφεύγουν, υπακούει με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες στο κυρίαρχο μοτίβο του "Ήρωα με τα χίλια πρόσωπα" του Joseph Campbell. Ως μεταμοντέρνος αναγνώστης το διασκέδασα.